Po pokonaniu licznych trudności z władzami politycznymi i górniczymi, ostatecznie dnia 22 maja 1964 r. wyszło pismo zezwalające na budowle zastępczego obiektu, pomyślanego głównie jako magazynowe zabezpieczenie wewnętrznego wystroju kościoła parafialnego. Plany obiektu zaprojektował architekt inż. Mieczysław Król, zaś statyczne obliczenia wykonał inż. Franciszek Klimek. Do budowy przystąpiono w sierpniu 1964 r., na terenie części ogrodu farskiego i części dojazdowej do cmentarza. Prace prowadzono w wyjątkowo szybkim tempie przy zaangażowaniu parafian tak, że 26 grudnia 1964 r. ks. bp Koadiator dr Herbert Bednorz dokonał poświęcenia „zastępczego” miejsca kultu. Kościół poświęcono i oddano pod opiekę Chrystusa Dobrego Pasterza. Obiekt ten, na fundamentach betonowych, pokryty był dachem z elementów drewnianych, również cały strop pokrywały drewniane listwy, kryjąc w ten sposób konstrukcję.
Wewnętrzne wyposażenie było  nowoczesne, wykonane z elementów betonowych (owieczki, obramowanie tabernakulum, chrzcielnica) oraz mozaiką na ścianie czołowej z obrazem Chrystusa Dobrego Pasterza. Również ufundowana później droga krzyżowa, była w technice mozaikowej, którą wykonał artysta plastyk Nyga).

W lipcu 1972 r. rozpoczęły się prace związane z przeniesieniem organów – „Riegera” – z zagrożonego kościoła parafialnego do kościoła zastępczego. Prac podjął się i wykonał, na podstawie ekspertyzy Okręgowej Komisji do Spraw Szkód Górniczych, pan organomistrz Ferdynand Suchy z Ustronia. We wnętrzu zastępczego kościoła umieszczono ławki z kościoła parafialnego i konfesjonały. W tej formie kościół zastępczy służył parafianom do tragicznego w skutkach pożaru 15 czerwca 1975 r.