Początkowo kościół był kościołem filialnym, zarządzanym przez ks. Wincentego Muschalika. Na początku sierpnia 1914 roku sprowadzono do Chropaczowa dwie siostry Boromeuszki. Opiekowały się one chorymi, prowadziły przedszkole i dbały o kościół. Do końca roku sprowadzono do pomocy jeszcze jedną siostrę. W 1915 roku Kuria Wrocławska przydzieliła do Chropaczowa ks. Hugonona Cedzicha, dotychczasowego wikariusza posługującego w Lipinach. Mianowano go rządcą nowego kościoła i tak zwanym lokalistą, gdyż faktyczny podział parafii lipińskiej jeszcze nie nastąpił. Jedną z jego pierwszych inwestycji był w grudniu 1915 roku zakup wypożyczonych przez Księdza Muschalika organów firmy Spiegel. W roku 1916 do pomocy w Chropaczowie został skierowany pierwszy wikary, ks. Paweł Klich, zaś w roku następnym przybył ks. Tomasz Zdechlik. 4 stycznia 1918 roku na cele militarne zarekwirowano z wieży dwa największe dzwony, a także piszczałki z organów. W następnych dniach ks. Cedzich starał się odzyskać zagrabiony majątek, jednak bezskutecznie.

Jeszcze przed zakończeniem Wielkiej Wojny, pomimo wielu przeszkód udało się zebrać fundusze na wykonanie dwóch ołtarzy bocznych. Zbudowane przez Matthiasa Beule dzieła są prawdopodobnie jego ostatnimi realizacjami. 16 października 1918 roku do posługi w Chorpaczowie został skierowany trzeci już wikary, ks. Tomasz Zdechlik. Zakończoną 11 listopada wojnę podsumowano bolesną statystyką. Na frontach życie straciło łącznie 247 mężczyzn. W 1919 roku Shlesiengrube, czyli Chropaczów wraz z kolonią Guidotto podniesiono do rangi kuracji kościelnej, zaś ks. Cedzich został mianowany kuratusem. Samodzielna kuracja chropaczowska liczyła wtedy 10 500 wiernych. Czas powojenny, rewolucje i niepokoje znacząco ograniczały rozwój kuracji w kierunku utworzenia samodzielnej parafii. W dalszym ciągu ks. kuratus musiał starać się o fundusze na spłatę długów powstałych przy budowie kościoła. W roku 1920, po trzech latach posługi przeniesiony został do następnej parafii ks. Paweł Kich. W tym samym roku, 21 października odbyła się pierwsza w historii kuracji wizytacja kanoniczna.

11 marca 1921 roku na mocy dekretu erekcyjnego, Biskup Wrocławski Kardynał Adolf Bertram erygował nową parafię p.w. Matki Bożej Różańcowej. Chropaczowska świątynia w świetle prawa kościelnego stała się od tej pory kościołem parafialnym, wraz z wszystkimi jego prawami i przywilejami.

Po wysłuchaniu zainteresowanych ustanawiam, w Chropaczowie-Schlesiengrube w powiecie bytomskim parafię z następującymi wskazaniami: 1/ granice parafii obejmują gminę Chropaczów „Gutsbezirk” i kolonię „Guidotto” (za torami w stronę Lipin); 2/ Katolicy zamieszkujący w wyżej wymienionym okręgu zostają wyłączeni z parafii Lipiny i tworzą odtąd parafię Schlesiengrube-Chropaczów; 3/ Kościół w Chropaczowie pod wezwaniem Najwiętszej Maryi Panny Różańcowej staje się kościołem parafialnym ze wszystkimi przysługującymi prawami; 4/ Proboszczowi, który ma swoją siedzibę w Chropaczowie przysługuje obok wolnego mieszkania również zgodnie z ustawą z dnia 26 maja 1909 roku wynagrodzenie służbowe przewidziane dla katolickiego proboszcza: 5/ Obsadzanie parafii dokonuje książę-biskup wrocławski; 6/ Parafia przynależeć będzie do dekanatu chorzowskiego; 7/ Niniejszy dokument nabiera mocy z dniem 1 lipca 1921 roku”.

Na przestrzeni lat zmieniał się sposób utrzymania chropaczowskiej parafii. Z chwilą powstania kuracji w Chropaczowie, funkcję patrona zgodził się pełnić hrabia Guido von Donnersmarck. Wyznaczył on też roczną pensję dla lokalisty w wysokości 1200 marek. Potwierdzenie tego faktu przesłał kardynał Bertram na ręce ks. Cedzicha w dniu 11 maja 1915 roku. W lutym następnego roku ksiądz lokalista powiadomił kardynała, iż pensja 1200 marek jest mu regularnie wypłacana przez hrabiego Donnersmarcka.

20 marca 1921 roku w gminie odbył się plebiscyt. 66,8 % mieszkańców Chropaczowa opowiedziało się za przyłączeniem do Polski. W III powstaniu śląskim gmina Chropaczów wystawiła łącznie 2 kompanie powstańców, a mieszkańcy brali też udział w działaniach i walkach II pułku bytomskiego.

W celu zakończenia wszystkich formalności, trzeba było uzyskać aprobatę władz świeckich na utworzenie nowej parafii. W piśmie wysłanym 8 czerwca 1921 roku przez Urząd Rejencyjny w Opolu do kardynała Bertrama, udzielono zgody na utworzenie parafii w Chropaczowie.

24 sierpnia 1921 roku w Kluczborku zmarł Matthias Beule, wybitny artysta i twórca znacznej części wyposażenia chropaczowskiej świątyni. 22 kwietnia 1922 roku dotychczasowy kuratus Hugon Cedzich został mianowany pierwszym proboszczem nowo powstałej parafii w Chropaczowie. W czerwcu 1922 roku wschodnią część Górnego Śląska, w tym i Chropaczów przyłączono do odrodzonej w 1918 roku Rzeczypospolitej Polskiej. Wymusiło to reorganizację oraz liczne zmiany personalne. Po 6 latach duszpasterzowania został przeniesiony ks. Paweł Klich. 14 lipca dekret otrzymał również ks. Paweł Kalus. Jego następcą został wyznaczony Robert Wallach, kapłan słynący z wielkiej abstynencji, będący założycielem Katolickiego Związku Abstynentów. Od tej pory parafia przez długi okres czasu posiadała jedynie proboszcza i jednego w wikarego. Ks. Wallach w Chropaczowie pracował zaledwie rok, bowiem już w 1923 roku jego miejsce zajął ks. Alojzy Januszewicz. 18 października 1923 roku w parafii odbyła się wizytacja kanoniczna. W 1924 roku ks. Cedzich zaczął na szerszą skalę starać się o fundusze na budowę budynku probostwa. Dotychczas proboszcz wraz z wikarymi zmuszeni byli wynajmować prywatne mieszkania, gdzie urządzano również tymczasową kancelarię. Również w roku 1924 wikariusz ks. Alojzy Januszewicz otrzymał dekret i został mianowany proboszczem parafii w Wodzisławiu Śląskim – Jedłowniku. Jego miejsce zajął dopiero w 1925 roku ks. Robert Seweryn. W tym samym roku do parafii przybył również wyświęcony 5 lipca neoprezbiter ks. Franciszek Klimza. Posługiwał on w parafii przez rok, po czym został przeniesiony do parafii Narodzenia NMP w Pszowie.

Wraz ze zmieniającą się przynależnością diecezjalną, zmieniała się także przynależność dekanalna parafii w Chropaczowie. Na Konferencji Episkopatu Polski obradującej w Częstochowie w dniach 2 i 3 lipca 1924 roku przyjęto plan reorganizacji kościoła w Polsce w takim kształcie, o którym wspomina podpisany w roku 1925 Konkordat Polski ze Stolicą Apostolską. Przez pewien czas nie było wiadomo, do której metropolii zostanie włączona nowa Diecezja Śląska. Początkowo Ministerstwo Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego posiadało plan, który wymieniał cztery metropolie: warszawską, gnieźnieńsko-poznańską, Iwowską i mohylewską. Administrację dla Górnego Śląska planowano przyporządkować do Metropolii gnieźnieńsko-poznańskiej. W dniu 10 lutego 1925 roku został podpisany Konkordat między Stolicą Apostolską a Polską. W artykule IX napisano m.in. że do istniejącej metropolii krakowskiej zostanie włączona nowa Diecezja Katowicka (Śląska).

W 1926 roku przystąpiono do pertraktacji z firmą Otto z Hemelingen-Bremen, która miała wykonać nowe dzwony w miejsce tych zarekwirowanych podczas Wielkiej Wojny. Po usunięciu wszelkich trudności związanych z opłaceniem cła i dostarczeniem dzwonów do Polski, 1 kwietnia 1928 roku nowe instrumenty zostały poświęcone przez ks. dziekana Pawła Lexa z Halemby.

Jeszcze 1 czerwca 1927 roku rozpoczęto budowę probostwa którą powierzono Alojzemu Malajce z Chropaczowa. Budowa trwała niecałe dwa lata. W kwietniu 1929 roku plebanię wraz z budynkiem gospodarczym oddano w stanie surowym. Były to szczególnie drogie czasy. Koszt budowy wyniósł 120 610 zł.